یکی از موضوعات نگران کننده برای والدین ترس از راه رفتن در کودکان است چراکه والدین شور و شوق زیادی برای این موضوع دارند و هنگامی که با تاخیر و ترس کودک مواجه میشوند نگرانیشان بیشتر میشود. برای از بین بردن ترس از راه رفتن در کودکتان ابتدا باید علت بروز آن را جویا شوید. اگر هیچ نوع مشکل جسمانی وجود نداشته باشد، پس باید کودک را از نظر روانی ارزیابی کرد. اما چگونه کودکی که قادر به فهم مسائل نیست، در همین سنین طفولیت آسیب روانی میبیند؟ شاید نوباوگان توانایی درک و شناخت مسائل را مانند بزرگسالان نداشته باشند، اما آنها نیز دارای بعد روانی بوده و استرسها و محیط زندگی میتواند بر آنها نیز تاثیر بگذارد. نگرانیهای بیش از حد یا بر عکس بی توجهی والدین به مسائل فرزندان سلامت رشدی آنها را تحت تاثیر قرار میدهد. در ادامه به بررسی بیشتر این موضوع میپردازیم.
راه رفتن در نوزادان در واقع نوعی بازتاب است که در شش هفتگی شروع میشود و تا 5 ماهگی ادامه دارد. در این بازتاب اگر در حالت ایستاده کف پای کودک با زمین تماس پیدا کند، شروع به قدم زدن میکند. اما راه رفتن به معنای واقعی در حدود یک سالگی با طی شدن مراحل مختلف یاد گرفته میشود. راه رفتن کودک از دوجنبه اهمیت دارد.
1. کودک با راه رفتن میتواند با تسلط، سرعت و کنترل بیشتر به کاوش محیط بپردازد. پس استقلال کودک برای کشف محیط اطرافش که لازمه رشد اوست، به مهارت راه رفتن کودک مربوط میشود.
2. راه رفتن اولین قدم برای جدا شدن از والدین محسوب میشود و نیاز به بغل شدن توسط والدین را کاهش میدهد. این موضوع برای کودک میتواند اضطراب جدایی ایجاد کند که در ادامه به آن میپردازیم.
برای اطلاع بیشتر در زمینه ترس از راه رفتن در کودکان کلیک کنید.
راه رفتن، مثل هر مهارت دیگری در کودک، نیاز به آمادگی در دو بعد روانی و جسمانی دارد. مشکل در هر کدام از این ابعاد، میتواند باعث ترس کودک از راه رفتن شود. قبل از هر اقدامی، اگر راه رفتن کودک تاخیر دارد و از آن اجتناب میکند، از نظر جسمانی و فیزیکی باید شرایط ماهیچهای و مفصلی نقصی کودک بررسی شود. در واقع راه رفتن کودک نشانهای از سلامت اوست و به والدین این اطمینان خاطر را میدهد که کودکشان از بسیاری مشکلات دوران کودکی و نوزادی در امان است و رشد او مسیر خود را طی خواهد کرد.
اکثر ترسهای کودک طبیعی است اما اگر باعث نقص در عملکرد عادی کودک شود، باید به عنوان یک اختلال به آن نگاه کرد. برخی از اصلیترین دلایل روانی ترس از راه رفتن کودک را در ادامه بیان میکنیم.
برای آگاهی بیشتر در زمینه نشانه های سلامت نوزاد کلیک کنید.
همانطور که در بالا اشاره شد، نوزادان به خاطر ترس از احتمال دور شدن از والدین، گم شدن و تجربههای ترسناک مستقل شدن، از راه رفتن امتناع کرده و دائم به شما میچسبند. اضطراب جدایی مسئلهای طبیعی است اما اگر از سن راه رفتن شروع شود، ممکن است غیر طبیعی باشد.
برای اطلاع بیشتر در زمینه اضطراب جدایی کلیک کنید.
کودکانی که از نظر دلبستگی دچار اختلال هستند، ممکن است نتوانند از مادر یا مراقب خود جدا شوند. چگونگی شکل گیری دلبستگی کودکان زیر دو سال بر خواست آنها برای راه رفتن تاثیر به سزایی دارد.
برای آشنایی بیشتر در زمینه دلبستگی کودکان زیر دو سال کلیک کنید.
ممکن است کودک یک بار در راه رفتن، دچار وحشت یا آسیبی جدی شده باشد. پس از آن کودک برای دفع این ترس، راه رفتن را سرکوب کرده و طوری رفتار میکند که انگار هیچ وقت نمیتوانسته راه برود.
کودک برای راه رفتن بسیار محتاج والدین است. در طول یادگیری مهارت قدم برداشتن، این والدین هستند که باید با همراهی کودک او را در راه رفتن یاری کنند و اگر در این مورد غفلتی رخ دهد، نوعی ترس از راه رفتن در کودک ایجاد میشود.
گاهی والدین، با مراقبتها و حساسیتهای بیش از اندازه، باعث شکل گیری ترس از راه رفتن در وجود کودک میشوند. به نوعی ترسیدن والدین به کودک منتقل میشود. کودک باید تجربه کند، زمین بخورد تا نترسد؛ حمایت روانی والدین در این زمینه بسیار کارگشاست.
گاهی والدین بخاطر ترس از بغلی شدن یا لوس شدن کودک، او را به حال خود رها میکنند. همین مسئله، کودک را از راه رفتن زده میکند. کودک در سن 1 سالگی و در هر سن دیگری، شدیدا به محبت و نوازش والدین نیاز دارد. بنابراین زمانهایی که کودک درخواست کرد (نه پس از زمین خوردن یا همیشه)، او را در آغوش گرفته، بوسیده و نوازش کنید. این مسئله باعث میشود تا کودک همیشه حضور شما را حس کند و راه رفتن را نشانه دور شدن از شما تلقی نکند.
برای شناخت بیشتر در زمینه لوس شدن کودک کلیک کنید.
گاهی والدین با اصرار بیش از حد، باعث خستگی و بیزاری کودک میشوند. او باید روند استاندارد رشد خود را طی کند. یکی دوماه اختلاف جای نگرانی ندارد و شما برای اینکه ثابت کنید فرزند شما باهوش و بهترین است، او را از بین خواهید برد.
تمام مسائلی که در بالا مطرح شد، آمادگی روانی کودک برای راه رفتن است. پافشاری و بی محلی، هر دو بی فایده است. زمانی که خود کودک، آمادگی و آرامش برای راه رفتن، مستقل شدن و ورود به دنیای جدیدی را پیدا کند، این کار را انجام میدهد.
البته ممکن است مشکلات روانی که باعث تاخیر در راه رفتن کودک شود، پیچیدهتر از این حرفها باشد. در این زمان شما علاوه بر متخصص اطفال، نیاز به یک مشاوره کودک و کار درمانی دارید تا بتواند با تحلیل ساختارهای خانوادگی و حتی ژنتیکی والدین و اطرافیانش، دلیلی این تاخیر را پیدا کرده و برای آن راه حلی بیابد.
کاردرمانی در واقع نوعی توانبخشی است که به بررسی ابعاد جسمی، روحی و روانی مشکل میپردازد و با ارائه تکنیکهای درمانی گوناگون برای افراد در سنین مختلف به حل مشکل آنان خواهد پرداخت. برای راه رفتن کودکان نیز کاردرمانگر با ایجاد تمرینهایی میتواند به کودکان کمک کند. به طور مثال تمریناتی مانند ایستادن کودک با کمک، نشستن بر روی چهارپایه و ایستادن و ضربه زدن به توپ میتواند موثر باشد. همچنین با حرکاتی مانند گذاشتن دستان کودک بر روی شانه خود و گرفتن لگن کودک، او را به حرکت کردن تشویق میکند. توجه داشته باشید که در کنار کاردرمانی باید از یک روانشناس در زمینه کودک نیز کمک بگیرید.
برای اطلاع بیشتر در زمینه مشاوره کودک کلیک کنید.
اگر علل بالا را در کودک خود حس کردید و با اصلاح رفتار خود، نتوانستید به کودک در راه رفتن مستقل کمک کنید، حتما لازم است که با یک روانشناس متخصص صحبت کرده و تمام شرایطی که ممکن است در این ترس دخیل باشد را توضیح دهید. به دلیل اینکه هر کودکی میتواند مسائل منحصر به فردی داشته باشد، ارائه راهکار میتواند به نسبت شرایط هر کودک و هر خانواده متفاوت باشد.
برای دریافت مشاوره در زمینه ترس از راه رفتن کودک می توانید با مشاوران مرکز مشاوره روانشناسی حامی هنر زندگی از طریق تلفن ثابت از کل کشور با شماره 9099075228 و از تهران با شماره 9092305265 تماس بگیرید.